Sojabonen telen in een beschermde omgeving?

Eiwitgewassen (zoals peulvruchten) voor menselijke consumptie en veevoer worden vooral in de open grond verbouwd. Vergeleken met de belangrijkste akkerbouwgewassen (bijvoorbeeld tarwe) leveren peulvruchten ecologische voordelen op voor teeltsystemen (zoals verbeterde bodemkwaliteit en vruchtbaarheid). Aan de andere kant zijn er veel nadelen verbonden aan teelten in de volle grond, zoals een hoog water- en landgebruik, onregelmatige opbrengsten als gevolg van ongunstige klimatologische omstandigheden en de vatbaarheid voor plagen en ziekten.

Gecontroleerde tuinbouw (CEA), zoals kassen en verticale landbouwsystemen, is minder (of helemaal niet) afhankelijk van het buitenklimaat, maakt het mogelijk om groeifactoren te sturen (afhankelijk van de mate van geïmplementeerde technologie) en gewasreacties te bestuderen.

WUR onderzocht daarom of sojabonen binnen, onder gecontroleerde omstandigheden, geteeld kunnen worden, en zo ja: hoe en met welke middelen. Voor het onderzoek werden twee sojabonencultivars gekweekt in twee dubbellaagse cellen van een experimentele vertical farm (in Bleiswijk). Als referentiegewas werd sojabonen (Glycine max L. Merr.) gekozen omdat deze van de plantaardige eiwitbronnen het hoogste eiwitgehalte heeft en een kwaliteit heeft die het dichtst bij dierlijke eiwitten ligt.

Met een variabele plantdichtheid voor een optimale benutting van de ruimte en vanwege de mogelijkheid om meer gewascycli per jaar te hebben, was de eiwitopbrengst per vierkante meter gewas ongeveer acht keer hoger dan in het open veld. Ervan uitgaande dat soja de enige eiwitbron in het dieet is, zouden de middelen die nodig zijn om aan de totale jaarlijkse eiwitbehoefte van een referentievolwassene te voldoen 20 m2 gewasoppervlak, 2,4 m3 water en 16 MWh in de VF bedragen, versus 164 m2, 111 m3 en 0,009 m3 KWh in het veld.

Een vertical farm heeft een substantieel efficiënter gebruik van bodemoppervlak en water voor eiwitproductie vergeleken met traditionele open velden. Dit voordeel wordt gecompenseerd door een aanzienlijk hoger elektriciteitsverbruik, voor zowel verlichting (die van nature in het veld wordt geleverd) als klimaatbeheersing.

Onderzoeker Isabella Righini: “De teelt van sojabonen in een vertical farm is commercieel niet haalbaar, maar dat was niet verrassend. Gezien de huidige elektriciteitsprijzen (en ook de productprijzen) is het onwaarschijnlijk dat dit de productie van eenvoudige eiwitgewassen in een dergelijk systeem rechtvaardigt. Dit onderzoek was echter een noodzakelijke stap om basisgegevens te verzamelen over de opbrengst en hulpbronnen van een eiwitgewas, en voor dit doel is een vertical farm een uitstekend onderzoeksinstrument. Het onderzoek legt de basis voor toekomstig onderzoek naar de teelt van sojabonen in CEA-systemen die profiteren van (vrij beschikbaar) zonlicht, zoals kassen.”

Bron: